Co zasiejesz, to zbierzesz

Poprzednie części bardziej mi się podobały, tu zbyt wiele zwrotów akcji i pomieszania wątków, po dłuższej przerwie bywa to mylące

Poprzednie części bardziej mi się podobały, tu zbyt wiele zwrotów akcji i pomieszania wątków, po dłuższej przerwie bywa to mylące

Powrót na właściwe tory po słabszej części szóstej. Śledztwo jest potraktowane trochę po macoszemu - krótkie i przewidywalne. Zostało jeszcze sporo czytania, zastanawiałam się więc co dalej ? Końcówka jednak nie zawodzi . Motyw Billiego, bohatera którego chyba najłatwiej było polubić , no i sama końcówka .. trzeba przeczytać !

Powrót na właściwe tory po słabszej części szóstej. Śledztwo jest potraktowane trochę po macoszemu - krótkie i przewidywalne. Zostało jeszcze sporo czytania, zastanawiałam się więc co dalej ? Końcówka jednak nie zawodzi . Motyw Billiego, bohatera którego chyba najłatwiej było polubić , no i sama końcówka .. trzeba przeczytać !

„Co zasiejesz, to zbierzesz” to mój powrót po latach do serii z Sebastianem Bergmanem.
Dlaczego po latach? Sześć tomów przeczytałam niemal jeden po drugim, na siódmy trzeba było długo czekać, a na dodatek po przeczytaniu przez Rysia trafił na regał do poprzednich tomów, zamiast na moją półkę do czytania… O tym, że tomu siódmego nie przeczytałam, przypomniałam sobie, kiedy zobaczyłam, że w tym roku premierę będzie miał tom ósmy - „Wina, którą nosisz”.
Wróćmy jednak do „Co zasiejesz, to zbierzesz”. W mieście Karlshamn dochodzi do trzech morderstw, które zostają popełnione w odstępie zaledwie kilku dni. Vanja i jej współpracownicy próbują powstrzymać mordercę, zanim znów zabije. Jednak nie mają żadnych świadków ani wskazówek, nie mogą też znaleźć połączenia między ofiarami.
Niestety, główny wątek kryminalny mnie nie porwał… może dlatego, że niemal od początku wiemy, kto zabija, czekamy więc tylko, kiedy zabójca zostanie złapany, a może dlatego, że zdecydowanie ciekawsze jest to, co dzieje się u dobrze znanych nam bohaterów. Vanja próbuje odnaleźć się w roli szefowej. Torkel nie radzi sobie po odejściu z policji. Sebastian prowadzi spokojnie życie i próbuje być jak najlepszym dziadkiem. A Billy… wciąż zabija, choć postanawia skończyć z tym raz na zawsze.
No i nie da się ukryć, że to właśnie wątek Billy’ego ten tom uratował. Długo miałam wrażenie, że nic już nas nie zaskoczy, ale na szczęście na końcu dzieje się dużo, nie spodziewałam się, że akcja tak przyśpieszy i aż tak mnie zaskoczy.
Czekam więc na „Winę, którą nosisz” z dużą ekscytacją i jestem bardzo ciekawa, co tym razem spotka policyjną ekipę.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

„Co zasiejesz, to zbierzesz” to mój powrót po latach do serii z Sebastianem Bergmanem.
Dlaczego po latach? Sześć tomów przeczytałam niemal jeden po drugim, na siódmy trzeba było długo czekać, a na dodatek po przeczytaniu przez Rysia trafił na regał do poprzednich tomów, zamiast na moją półkę do czytania… O tym, że tomu siódmego nie przeczytałam, przypomniałam sobie, kiedy...

Tym razem główny wątek kryminalny nie powala, bo właściwie brak tam zagadki: wszystko wiemy od samego początku. Na szczęście pojawia się Billy i ratuje ten tom

Tym razem główny wątek kryminalny nie powala, bo właściwie brak tam zagadki: wszystko wiemy od samego początku. Na szczęście pojawia się Billy i ratuje ten tom

Kolejna znakomita pozycja w świetnej serii. Dramatyczne i niespodziewane zakończenie, już nie mogę się doczekać kolejnej...

Kolejna znakomita pozycja w świetnej serii. Dramatyczne i niespodziewane zakończenie, już nie mogę się doczekać kolejnej...

Patrząc na całokształt siedmiu tomów - dobra przęciętna, na pewno lepsza od poprzedniej, jest zaskoczenie na końcu, i dobrze się czyta, nie nuży

Patrząc na całokształt siedmiu tomów - dobra przęciętna, na pewno lepsza od poprzedniej, jest zaskoczenie na końcu, i dobrze się czyta, nie nuży

Od czasu gdy przeczytałam pierwszą część serii zastanawiałam się jak to możliwe, by w dwójkę napisać tak spójną opowieść. Nadal mnie to zdumiewa. Jak zawsze świetny, trzymający w napięciu kryminał. Autorzy nie spuszczają z tonu.

Od czasu gdy przeczytałam pierwszą część serii zastanawiałam się jak to możliwe, by w dwójkę napisać tak spójną opowieść. Nadal mnie to zdumiewa. Jak zawsze świetny, trzymający w napięciu kryminał. Autorzy nie spuszczają z tonu.

Zakończenie mi odrobinkę zgrzytnęło, ale całokształt przepyszniutki! Nomnom.

Zakończenie mi odrobinkę zgrzytnęło, ale całokształt przepyszniutki! Nomnom.

Uwielbiam tą serię. Mimo upływu czasu nie traci na atrakcyjności.

Uwielbiam tą serię. Mimo upływu czasu nie traci na atrakcyjności.

Dobre zakończenie serii. Wszystko wskazuje na to, że to nie ostatnie spotkanie z Sebastianem Bergmanem.

Dobre zakończenie serii. Wszystko wskazuje na to, że to nie ostatnie spotkanie z Sebastianem Bergmanem.